De sonnetten van Shakespeare

38

How can my muse want subject to invent
While thou dost breathe that pour'st into my verse
Thine own sweet argument, too excellent,
For every vulgar paper to rehearse?
O give thy self the thanks if aught in me,
Worthy perusal stand against thy sight,
For who's so dumb that cannot write to thee,
When thou thy self dost give invention light?
Be thou the tenth Muse, ten times more in worth
Than those old nine which rhymers invocate,
And he that calls on thee, let him bring forth
Eternal numbers to outlive long date.
   If my slight muse do please these curious days,
   The pain be mine, but thine shall be the praise.

Hoe hapert ooit mijn thematiek
Als door jouw adem in mijn vers
Jijzelf verschijnt, toch te uniek
Voor pulplectuur of roddelpers?
Bedank jezelf als iets van mij
Jouw keurend oog fier overleeft;
Hoe stom is hij wiens schrijverij
Stagneert als hij jouw schijnsel heeft?
Wees jij de tiende muze, tien
Keer meer dan negen rijmgodinnen;
Laat hem die jou inroept nadien
Bestendige lyriek verzinnen.
   Boeit kenners straks mijn botte veer,
   Dan strekt mijn moeite jou tot eer.

vertaling: Erik Honders, 2010

Wat zoekt mijn muze nog een onderwerp,
Terwijl jouw adem mijn gedicht doet leven?
Je redeneert zo origineel en scherp,
Niet in gewone teksten weer te geven.
Bedank jezelf, wanneer de woorden blijven,
Bestand zijn tegen een hernieuwde lezing.
Wie is zo stom dat hij jou niet kan schrijven,
Wanneer hij met jouw inspiratie meeging?
Wees jij de tiende muze, tienmaal sterker
Dan de oude negen van de rijmbrigade.
Wie een beroep op jou doet, ziet zijn werken
Bestendigen. De tijd doet hem geen schade.
   En leidt het tot instemmende recensies:
   Ik schreef met moeite, jij krijgt de attenties.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar