De sonnetten van Shakespeare

2

When forty winters shall besiege thy brow
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery, so gazed on now,
Will be a tattered weed of small worth held.
Then being asked where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say within thine own deep sunken eyes
Were an all-eating shame and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty's use,
If thou couldst answer: 'This fair child of mine
Shall sum my count and make my old excuse',
Proving his beauty by succession thine.
   This were to be new made when thou art old,
   And see thy blood warm when thou feel'st it cold.

Als veertig keer vorst je voorhoofd belaagt,
Je fris veld van eer een loopgravenfront;
Je fier jeugdtenue, dat nu zo behaagt,
Een rafelig vod dat haast tegenstond;
Dan zat ook je glans niet meer in de lift.
Gevraagd of je pijl het doel had gemist
Was bluf je bewijs van voortplantingsdrift.
Dan was ál die zelfroem – en jíj – verkwist.
Die lof wél verdiend als minstens één schot
Een zoon had verwekt die charme bezat.
Dán sloot jouw balans, werd jij niet bespot:
Zijn erfgoed attest van 't schoons dat jij had.
   Zo werd je weer jong al was je stokoud,
   Je bloed nogmaals warm in plaats van steenkoud.

vertaling: Erik Honders, 2007

Werd jij al veertig winters koud belaagd,
En sloeg dat diepe kloven in je huid,
Is van je uniform de kleur vervaagd
En zie je er nogal verlopen uit,
Dan vraagt men, waar je schoonheid is gevlogen,
De schatten uit de bloeitijd van je leven,
Dan wijs je op je diep verzonken ogen,
Beschaamd, de roem voorbij, al lang vergeven.
Hoeveel meer roem had schoonheid doen ervaren.
Als je kon zeggen: "Kijk, dit kind is 't mijne.
Hij maakt me vrij van schuld en vrij van jaren."
En hij bewijst jouw schoonheid met de zijne.
   Zo word je nieuw gemaakt als je al oud bent
   En warmt je bloed als dat alleen nog kou kent.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Na veertig winters, je gezicht doorploegd
Van tijd en weer, waar is je schoonheid nu?
Versleten als een kleed dat je eens droeg!
Verdwenen met je praal, jij parvenu!
Waar ligt je ware schoonheid dan verborgen,
Als iemand erom vraagt dan weet je 't niet.
Of wijs je dan op je verzonken ogen,
Waar schaamt' en spijt verteert wat niemand ziet?
Een zonde is het dat je zo verspilt
Wat voor je toekomst zoveel had betekend.
Als je kon zeggen:dit kind heb ik gewild,
Het gaf een zin en richting aan mijn leven:
   Zo vindt je bloed een warme levensstroom,
   Waar anders koude wacht als stervensloon.

vertaling: Jules Grandgagnage, 2010

Nieuwe vertalingen zijn altijd welkom! Als je zelf ook een vertaling hebt die je hier wel geplaatst of gelinkt wilt zien, mail me dan.

Klik hier voor een Engelstalig commentaar op dit gedicht.

Commentaar

Parafrase