De sonnetten van Shakespeare

154

The little Love-god lying once asleep
Laid by his side his heart-inflaming brand,
Whilst many nymphs, that vowed chaste life to keep,
Came tripping by. But in her maiden hand
The fairest votary took up that fire
Which many legions of true hearts had warmed,
And so the general of hot desire
Was sleeping by a virgin hand disarmed.
This brand she quenched in a cool well by,
Which from Love's fire took heat perpetual,
Growing a bath and healthful remedy
For men discased. But I, my mistress' thrall,
   Came there for cure, and this by that I prove:
   Love's fire heats water, water cools not love.

Eens lag de kleine liefdesgod te rusten,
Naast zich de fakkel van het hart dat brandt.
Een schare nimfen, allen kuise zusters,
Kwam dichterbij. Hun schoonste afgezant
Nam in haar jonge hand het brandend vuur
Dat vele liefdesharten heeft behaagd.
Zo sliep de generaal van lust zijn uur,
Ontwapend door de handen van een maagd.
De fakkel wierp zij in een diepe bron,
Door hitte van die toorts nooit meer te koelen.
Een kuuroord vol genezingskracht begon,
Tot heil van veel. Toen ik voor jou ging voelen,
   Zocht ik er baat, dit werd ik mij bewust:
   Dat water nooit een brand van liefde blust.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar