De sonnetten van Shakespeare

64

When I have seen by Time's fell hand defaced
The rich-proud cost of outworn buried age,
When sometime lofty towers I see down-rased,
And brass eternal slave to mortal rage,
When I have seen the hungry ocean gain
Advantage on the kingdom of the shore,
And the firm soil win of the watery main,
Increasing store with loss, and loss with store,
When I have seen such interchange of state,
Or state it self confounded, to decay,
Ruin hath taught me thus to ruminate:
That Time will come and take my love away.
   This thought is as a death which cannot choose
   But weep to have that which it fears to lose.

Zag ik hoe met zijn harde hand de Tijd
Voorheen verheven torens heeft geslecht,
De trots van een begraven eeuw ontwijd
En eeuwig brons in woede werd geknecht;
Zag ik een hongerige oceaan
Het land verorberen bij watersnood,
En ook waar water was weer land ontstaan –
Groei door verlies, verlies door groei vergroot;
Zag ik van staat naar staat de status zwenken,
Of status zelf verspild ten onder gaan,
Dan leerde kaalslag mij om dit te denken:
Eens neemt de Tijd van mij mijn lief vandaan.
   Je schrikt je dood. Je krijgt het voor de kiezen
   En huilt: je moet het hebben, en verliezen.

vertaling: Erik Honders, 2007

Zag ik hoe Tijd met woeste hand de sporen
Van rijk begraven trots heeft aangetast,
Ooit was die steenhoop een verheven toren,
Het brons is nu vervallen en bekrast,
Zag ik hoe hongerig de oceaan
Terrein veroverde op koning strand,
Maar elders zijn gebied weer af moest staan,
Groei in verlies, verlies in groei ontvangt,
Zag ik naar deze wisseling van status,
Naar status zelf, vervallen en verdwenen,
Gaf me dat wel te denken wat het waard is:
Want Tijd zal komen om mijn lief te nemen.
   Ik sterf bij dat idee, heb niets te kiezen
   En huil om wat ik heb maar moet verliezen.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar