De sonnetten van Shakespeare

134

So now I have confessed that he is thine,
And I myself am mortgaged to thy will,
My self I'll forfeit, so that other mine
Thou wilt restore to be my comfort still.
But thou wilt not, nor he will not be free,
For thou art covetous, and he is kind,
He learned but surety-like to write for me,
Under that bond that him as fast doth bind.
The statute of thy beauty thou wilt take,
Thou usurer that put'st forth all to use,
And sue a friend, came debtor for my sake,
So him I lose through my unkind abuse.
   Him have I lost, thou hast both him and me;
   He pays the whole, and yet am I not free.

Ik geef het toe, nu heb je 'm aan de lijn,
En zelf blijf ik genageld aan je kruis;
Laat hem toch gaan, ik zal je speelbal zijn,
Maar stuur mijn troost, mijn andere ik, naar huis.
Je doet het niet, hij is bij jou gebleven,
Want jij begeerde hem. Mijn jonge hond
Heeft toen als borg voor mij zijn naam geschreven,
Wat hem in woord en daad aan jou verbond.
Zo woeker jij met charmes, hebt geen rem,
Pakt honds al wat je schoonheid pakken kan;
Door mij eis jij je pondje vlees van hem;
Hém pik je in, míj maak je misbruik van.
   Ik ben hem kwijt, je pakt ons allebei;
   Hij vult je beurs, maar koopt me zo niet vrij.

vertaling: Erik Honders, 2008

Nu heb ik het erkend, hij is de jouwe.
Jij hebt mij als een onderpand ontvangen.
Ik geef me op. Mijn troost en mijn vertrouwen,
Mijn andere deel blijf ik retour verlangen.
Jij werkt niet mee, hij zal nooit vrijheid vragen.
Want jij bent mateloos, hij is te goed.
Hij tekent in mijn naam zelf de verdragen
Waarvoor hij nu voortdurend boete doet.
Jouw schoonheid geeft je rechten, dat staat vast.
Je slaat als woekeraar altijd je slag,
Vervolgt mijn vriend, om mij wordt hij belast.
En ik verlies hem door dit wangedrag.
   Hem ben ik kwijt, jij hebt ons allebei.
   Want hij voldoet, maar toch ben ik niet vrij.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar