De sonnetten van Shakespeare

128

How oft when thou, my music, music play'st
Upon that blessed wood whose motion sounds
With thy sweet fingers when thou gently sway'st
The wiry concord that mine ear confounds,
Do I envy those jacks that nimble leap
To kiss the tender inward of thy hand,
Whilst my poor lips, which should that harvest reap,
At the wood's boldness by thee blushing stand.
To be so tickled they would change their state
And situation with those dancing chips,
O'er whom thy fingers walk with gentle gait,
Making dead wood more blest than living lips.
   Since saucy jacks so happy are in this,
   Give them thy fingers, me thy lips to kiss.

Steeds als jij, lieve mop, een moppie speelt,
't Gezegend hout met milde hand verovert,
Je vinger het tot klank beweegt, beveelt
Welk snarig samenspel mijn oor betovert,
Zie ik jaloers die wippers vlotjes stijgen,
Jouw zachte palmen vindend voor een zoen;
Een oogst die toch mijn lippen moesten krijgen
Die blozen door wat toetsen durven doen!
Zij ruilden graag hun rang en stand ermee,
Om dansend voor je kitteling te wijken,
Daar dode toetsen door jouw licht toucher
Gezegender dan warme lippen lijken.
   Maak zo brutale houten klazen blij,
   Geef hun 't gevinger, en je kussen mij.

vertaling: Erik Honders, 2008

Vaak als jij, mijn muziek, zelf musiceert,
Benijd ik 't hout dat door 't bewegen klinkt
Van lieve vingers, waarmee jij regeert
Over de klank die in mijn oren zingt.
Want deze toetsen springen om het hoogst
En kussen zo het binnenst' van je hand,
Terwijl mijn lippen, vlassend op die oogst,
Slechts blozend met mij wachten aan de kant,
Om zo geraakt te worden zelfs bereid
Te ruilen met dit dansende klavier.
Want door jouw vingers' virtuositeit
Krijgt hout meer zegen dan mijn lippen hier.
   Omdat ik aan die toetsen niet kan tippen:
   Laat hen je vingers kussen, mij je lippen.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar