De sonnetten van Shakespeare

104

To me, fair friend, you never can be old,
For as you were when first your eye I eyed,
Such seems your beauty still; three winters cold,
Have from the forests shook three summers' pride,
Three beauteous springs to yellow autumn turned,
In process of the seasons have I seen,
Three April perfumes in three hot Junes burned,
Since first I saw you fresh which yet are green.
Ah, yet doth beauty like a dial hand
Steal from his figure, and no pace perceived;
So your sweet hue, which methinks still doth stand,
Hath motion, and mine eye may be deceived.
   For fear of which, hear this, thou age unbred:
   Ere you were born was beauty's summer dead.

Voor mij, m'n knappe vriend, blijf jij de oude,
Precies als toen 'k voor 't eerst je ogen zag
Lijkt nu je schoonheid nog. De winterkoude
Heeft driemaal 't bos beroofd van zomerpracht,
'k Zag in de voortgang die seizoenen brengen
Driemaal de lentetooi in herfst vergaan,
Drie zomers driemaal voorjaarsgeur verzengen,
Sinds ik voor 't eerst je, fris als nu, zag staan.
Maar ach! Zoals een wijzer steels toch wijkt
Van 't hele uur wordt schoonheid voortbewogen;
Jouw pracht, die mij nochtans standvastig lijkt,
Wórdt aangetast, mijn oog wellicht bedrogen.
   Knoop daarom, toekomst, dit maar in je oren:
   Het schoonste stierf nog voor je werd geboren.

vertaling: Erik Honders, 2008

Voor mij, mijn lieve vriend, word je nooit ouder.
Zoals die eerste keer dat ik je zag,
Zo mooi ben je nog steeds. Drie winters koude
Ontdeden driemaal 't bos van zomers pracht.
Drie fraaie lentes, in de herfst verkleurd,
Met steeds opnieuw het volgende seizoen.
Drie keer verloor April in Juni geur,
Sinds ik jou ken. Jij bent nog even groen.
Maar zoals wijzers kruipen op hun plaat,
Glipt schoonheid ongemerkt bij je vandaan.
Ik zie niet dat je fraaie vorm vergaat,
Maar kan niet op mijn eigen ogen aan.
   Dus bang zeg ik tot wie nog wordt geboren:
   Vóór jou ging zomers schoonheid al verloren.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar