De sonnetten van Shakespeare

70

That thou art blamed shall not be thy defect,
For slander's mark was ever yet the fair.
The ornament of beauty is suspect,
A crow that flies in heaven's sweetest air.
So thou be good, slander doth but approve
Thy worth the greater, being wooed of time,
For canker vice the sweetest buds doth love,
And thou present'st a pure unstained prime.
Thou hast passed by the ambush of young days,
Either not assailed, or victor being charged,
Yet this thy praise cannot be so thy praise,
To tie up envy, evermore enlarged.
   If some suspect of ill masked not thy show,
   Then thou alone kingdoms of hearts shouldst owe.

Kun jij het helpen dat men jou onteert?
Wordt wie er zijn mag niet het eerst bekladderd?
Met achterdocht wordt blanke pracht geteerd,
Zoals een kraai door hemelluchten fladdert.
Gedraag je goed. Die lasterpraat bewijst
Te meer jouw waarde op de lange duur;
De worm van 't kwaad kiest ook een knop tot spijs
Die is als jij, dus onbevlekt en puur.
Gevaren van de jeugd kwam jij te boven,
Werd niet belaagd, of won in het gevecht;
Voor méér kan deze lof je toch niet loven,
Want nijd werd, eeuwig groeiend, niet geknecht.
   Zou argwaan niet jouw sterkste troef maskeren,
   Jij kon als hartenkoning gaan regeren.

vertaling: Erik Honders, 2008

Dat je verwijten krijgt, moet je niet schaden;
Want laster richt zich altijd op het fraaie.
Schoonheid wordt met verdenkingen beladen.
Zelfs in de mooiste luchten vliegen kraaien.
Houd jij je goed, bedenk, die praatjes zorgen
Voor nog meer roem, voorbij de grens van tijd.
In knopjes woekert schade vaak verborgen;
Jouw bloeitijd brengt volmaakte zuiverheid.
De hinderlaag van jeugd is gepasseerd,
Ging 't ongemerkt, of heb je moeten strijden?
Toch wordt je luister nooit zo gewaardeerd
Dat afgunst zwijgt; die blijft zich maar verspreiden.
   Gaf men van deze roddelpraat geen blijk,
   Dan heerste jij in ieder koninkrijk.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar