De sonnetten van Shakespeare

109

O never say that I was false of heart,
Though absence seemed my flame to qualify.
As easy might I from my self depart,
As from my soul which in thy breast doth lie.
That is my home of love; if I have ranged,
Like him that travels I return again,
Just to the time, not with the time exchanged,
So that my self bring water for my stain.
Never believe, though in my nature reigned
All frailties that besiege all kinds of blood,
That it could so preposterously be stained,
To leave for nothing all thy sum of good.
   For nothing this wide universe I call,
   Save thou, my Rose, in it thou art my all.

Zeg nooit dat ik ontrouw ben vreemd gegaan.
Absentie had, naar 't leek, mijn vuur geblust,
Maar kan ik ooit bij jou – mezelf – vandaan
Als in jouw borst mijn hele wezen rust?
Daar klopt mijn hart. Want ging ik al op sjouw,
De pelgrim is weer daar van waar hij ging,
Op tijd, gelijk, bezoedeld, vol berouw,
Met tranen ook, zijn smet tot reiniging.
Geloof dus nooit, al was de geest soms zwak,
Het vlees in staat te doen waar het voor staat,
Dat ik hierdoor verdwaasd, genaaid in 't pak,
Voor niets de som van al jouw goeds verlaat.
   Het Al is voor mij niets, al is het veel,
   Jouw nietig deel, mijn roos, is mijn geheel.

vertaling: Erik Honders, 2007

Verwijt me nooit dat ik je heb bedrogen,
Al was 'k er niet om 't vuurtje aan te houden.
Net zomin als ik ooit mezelf verloochen,
Verlaat ik jou, mijn ziel rust in het jouwe.
Daar is mijn liefde thuis. Hoe ik ook ga,
Ik kom als reiziger steeds bij jou weer,
Precies op tijd, door tijd onaangedaan,
Met tranen was ik me van vuil en smeer.
Geloof toch niet, al heeft ook mijn natuur
De zwakheden van elke renegaat,
Dat ik zo laag kan zinken op den duur
Dat ik de som van al jouw goeds verlaat.
   Heel dit heelal zie ik als waardeloos.
   Slechts één ding telt, en dat ben jij, mijn roos.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Noem mij nooit, o mijn lief, ontrouw van hart,
Al was 'k als ver weg in je ogen veraf.
Van mezelf weggaan ware even benard
Als van mijn hart, aan wie jouw borst 'n thuis gaf.
Daar ligt mijn liefdesnest; heb 'k soms gezworven,
Dan was 't als 'n reiziger die trouw weerkeert,
Mooi op tijd, niet met tijd verderf verworven –
Zo was 'k zelf de vlek die 'k heb gecreëerd.
Geloof nooit – al was mijn aard in de ban
Van zwaktes die ieders hormonen heeft –
Die aard zo vuil en verdorven daarvan,
Dat hij voor niets al jouw goedheid opgeeft:
   Want 'n niemendal noem 'k dit weidse heelal,
   Op jou na, roos, hierin ben jij mijn al.

vertaling: Robert Laterveer, 2006

Commentaar