De sonnetten van Shakespeare

22

My glass shall not persuade me I am old
So long as youth and thou are of one date;
But when in thee time's furrows I behold,
Then look I death my days should expiate.
For all that beauty that doth cover thee
Is but the seemly raiment of my heart,
Which in thy breast doth live, as thine in me.
How can I then be elder than thou art?
O therefore, love, be of thyself so wary,
As I not for my self, but for thee will,
Bearing thy heart, which I will keep so chary
As tender nurse her babe from faring ill.
   Presume not on thy heart when mine is slain,
   Thou gav'st me thine not to give back again.

Mijn spiegelbeeld kan mij nog meer vertellen!
Ik ben niet oud, zolang jij jeugdig bent;
Zodra ik rimpels in jóuw beeld kan tellen,
Dán brengt de dood mijn dagen aan een end.
Het schoons dat jou bedekt en wij aanschouwen
Omhult vooral mijn hart als fraai gewaad;
Het leeft in jou, míjn borstkas draagt het jouwe:
En ik zou ouder wezen? Beuzelpraat!
O, zorg dus liefste voor jezelf zo goed
Als ik – voor jou, niet mij! – voor mij zal zorgen,
Zoals een min haar kind voor kwaad behoedt,
Zal ik in mij je hart met liefde borgen.
   Je hart retour als 't mijne stopt met leven?
   Jij gaf het mij – gegeven is gegeven.

vertaling: Erik Honders, 2007

De spiegel kan me wat; ik ben niet oud
Als jij nog bij de jeugd wordt ingedeeld.
Pas als ook jij je huid niet strak meer houdt,
Komt, speurend naar mijn tol, de dood in beeld.
Want alle fraais waarmee jij je omhult,
Daarmee omkleed je ook het hart van mij,
dat in jou is, zoals jouw hart mij vult.
Hoe kan ik dan ooit ouder zijn dan jij?
En daarom, liefste, hou je in conditie.
Ik doe dat ook, jouw welzijn is mijn zaak.
Ik draag je hart, ik koester die positie,
Een kraamzuster die bij de baby waakt.
   Reken niet op jouw hart als ik moet gaan.
   Je gaf het mij voorgoed; ik hecht eraan.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar