De sonnetten van Shakespeare

100

Where art thou Muse that thou forget'st so long
To speak of that which gives thee all thy might?
Spend'st thou thy fury on some worthless song,
Darkening thy power to lend base subjects light?
Return, forgetful Muse, and straight redeem
In gentle numbers time so idly spent,
Sing to the ear that doth thy lays esteem,
And gives thy pen both skill and argument.
Rise resty Muse, my love's sweet face survey,
If time have any wrinkle graven there,
If any, be a satire to decay,
And make time's spoils despised everywhere.
   Give my love fame faster than Time wastes life,
   So thou prevent'st his scythe, and crooked knife.

Waar ben je, Muze? Zo lang al verstild,
Verzwijg je wat je kracht geeft om te dichten;
Heb jij aan rijmerij je vuur verspild,
Je opgebrand om dofheid te belichten?
Kom, suffe Muze, snel nu redresseren,
In nobel vers, de tijd zo leeg verdaan;
Bewerk het oor dat jouw lied kan waarderen,
Je veder licht – en over iets! – laat gaan.
Hup, dwarse Muze, kijk mijn vriend eens aan
Of Tijd gekerfd heeft in dat fraai gezicht;
Bespot verval áls hij dat heeft gedaan,
Dat ieder laakt wat Tijd heeft aangericht.
   En roem hem sneller dan hem Tijd verteert,
   Opdat je zo zijn zeis en sikkel keert.

vertaling: Erik Honders, 2008

Muze, waar ben je? Je spreekt al zo lang
Niet meer naar je voortreffelijk vermogen.
Steek je je energie in plat gezang?
Heb je je macht voor laag vermaak bedrogen?
Vergeetachtige Muze, kom toch weer.
Verlos me met je verzen van het wachten,
Zing voor het oor dat liederen waardeert
En schenk je pen je vaardige gedachten.
Kom, slome Muze, zie mijn liefs gezicht,
Kijk of de tijd er rimpels heeft gemaakt.
Zo ja, maak op verval een hekeldicht
Zodat men overal Tijds spilzucht laakt.
   Geef mijn lief roem, voor Tijd zijn leven eist.
   Bescherm zo voor zijn roversmes en zeis!

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar