De sonnetten van Shakespeare

49

Against that time (if ever that time come)
When I shall see thee frown on my defects,
When as thy love hath cast his utmost sum,
Called to that audit by advised respects,
Against that time when thou shalt strangely pass,
And scarcely greet me with that sun thine eye,
When love converted from the thing it was
Shall reasons find of settled gravity;
Against that time do I ensconce me here
Within the knowledge of mine own desert,
And this my hand, against my self uprear,
To guard the lawful reasons on thy part,
   To leave poor me, thou hast the strength of laws,
   Since why to love, I can allege no cause.

Voor straks, wanneer – als ik het zal beleven –
Je mijn tekorten fronsend gadeslaat,
Je mij je laatste liefde hebt gegeven,
Aldus je eindbalans en rijp beraad;
Voor straks, wanneer je mij haast vreemd passeert,
Jouw oog – de zon – tot groeten nét bereid,
En liefde, van zichzelf dan afgekeerd,
Beredeneerde ingetogenheid;
Voor straks zoek ik nu hier, in het besef
Van wat mij toekomt, veilig toevluchtsoord,
Waar ik tégen mezelf mijn hand verhef,
Jóuw rechtspositie zeker met míjn woord:
   Verlaat je mij, dan sta je in je recht,
   Bij wet is 'liefdesplicht' niet vastgelegd.

vertaling: Erik Honders, 2007

Komt het zover (als ooit die tijd zal komen)
Dat ik je fronsen zie om mijn tekort,
Heeft dan jouw liefde mij de maat genomen,
En doen bepalen wat mijn saldo wordt,
Komt het zover, ga jij als vreemd voorbij,
En zegt de zon, jouw oog, mij geen gedag,
Vindt liefde, ver van wat het was voor mij,
Wel termen voor je aangepast gedrag,
Komt het zover, dan zal ik me versterken,
Me van mijn zwakke plekken wel bewust.
Ik hef mijn hand op, laat die voor je werken,
En steun daarmee jouw claim die op mij rust.
   Jij bij mij, arme, weg? Jij hebt het recht.
   Liefde wordt niet met regels vastgelegd.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar