De sonnetten van Shakespeare

63

Against my love shall be as I am now
With Time's injurious hand crushed and o'erworn,
When hours have drained his blood and filled his brow
With lines and wrinkles, when his youthful morn
Hath travelled on to age's steepy night,
And all those beauties whereof now he's king
Are vanishing, or vanished out of sight,
Stealing away the treasure of his spring,
For such a time do I now fortify
Against confounding age's cruel knife,
That he shall never cut from memory
My sweet love's beauty, though my lover's life.
   His beauty shall in these black lines be seen,
   And they shall live, and he in them still green.

Eens wordt mijn vriend, als ik, ook afgetroefd,
Is hij der dagen zat, door Tijd gesmaad,
Zijn bloed verschraald, zijn voorhoofd diep doorgroefd
Met plooi en rimpel, zal zijn dageraad
Zijn voortgegaan tot aan de steile nacht,
Wat charmes die hij nu nog kan bevelen
Teniet zal doen, of al hééft omgebracht,
Hierbij de rijkdom van zijn lente stelend.
Voor dat moment maak ik me hier nu sterk
Tegen het slagersmes der oude dagen,
Dat mijn vriends leven knot, maar door mijn werk
De naglans van zijn pracht niet zal belagen:
   Straks ziet men zwart op wit zijn schoonheid hier,
   En leeft hij, eeuwig groen, op dit papier.

vertaling: Erik Honders, 2012

Wanneer mijn liefste net als ik zal zijn,
Door Tijds te harde hand geraakt, geslagen,
Steeds bloedelozer, menig diepe lijn
En rimpels overal, wanneer zijn dagen
Van jeugd afglijden in zijn oude dag,
En alle schoonheid waar hij op kan bogen
Verdwijnt, of is verdwenen in de nacht,
De schatten van zijn voorjaar zijn gevlogen,
Tegen die Tijd bouw ik een stevig fort,
Die sloper, leeftijd met zijn wrede zwaard,
Opdat mijn liefste nooit vergeten wordt,
Zo lief, zo mooi, al blijft hij niet gespaard.
   Zijn schoonheid is in dit gedicht beschreven.
   Dat houdt hem jong, want dit zal blijven leven.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar