De sonnetten van Shakespeare

54

O how much more doth beauty beauteous seem,
By that sweet ornament which truth doth give!
The rose looks fair, but fairer we it deem
For that sweet odour, which doth in it live.
The canker blooms have full as deep a dye,
As the perfumed tincture of the roses,
Hang on such thorns, and play as wantonly,
When summer's breath their masked buds discloses.
But for their virtue only is their show,
They live unwooed, and unrespected fade,
Die to themselves. Sweet roses do not so,
Of their sweet deaths are sweetest odours made.
   And so of you, beauteous and lovely youth,
   When that shall vade, by verse distills your truth.

O, hoeveel schoner toont zich schoonheid toch
Wanneer waarachtigheid haar zoet bekroont;
De roos oogt mooi, maar mooier maakt haar nog
De zoete geur die binnen in haar woont.
De wilde roos krijgt net zo'n diepe glans
Als rozen die aan kleuren geuren paren;
Maakt, even doornig, net zo'n wulpse dans
Op winden die in mei haar knoppen baren.
Maar daar haar wezen slechts uit schijn bestaat
Plukt niemand haar, verwelkt ze zonder eer,
En sterft voor zich. De zoete roos vergaat
Zo nooit, maar keert in zoetste geuren weer.
   Als, mooie jongen, eens je bloem vergaat,
   Is van jouw echtheid dit het distillaat.

vertaling: Erik Honders, 2010

Schoonheid komt ons nog weer veel schoner voor
Als men haar siert met 't zoet dat waarheid geeft.
De roos toont fraai, is des te fraaier door
De zoete geur die binnen in haar leeft.
De rozenbottel is ook diep getint,
Heeft het welriekend kleurbeeld van de rozen,
Dezelfde dorens. 't Spelen van de wind
Doet zomers de gesloten knopjes blozen,
Maar zijn verdienste is slechts wat je ziet.
Hij leeft zonder verdriet, tot hij verdort
En sterft, alleen. Zo zijn de rozen niet,
Omdat hun dood tot zoete geurstof wordt.
   En zo ook jij, fraai, lieflijk, in je jeugd;
   Als jij vervaagt, geurt in mijn vers jouw deugd.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

O, hoeveel schoon wordt schoonheid toegevoegd
Door extra's die de ware trouw haar geeft
De roos is mooi, maar meer nog vergenoegt
De geur ons, die in rozen zit en leeft
De kleur van hondsroosbloemen 's net zo diep
Als die van rozen, die ook nog eens ruiken
Zij zijn gedoornd en als de wind hen riep
Deinen zij wulps en openen zwoel hun luiken
Maar waar hun deugd zit in hun pracht alleen
Houdt geen van hen, ziet niemand hun verval
Anders dan zij, gaan rozen heerlijk heen
Nu van hun dood men geuren maken zal
   Zo zal het jou gaan, met je lieve jeugd
   Als die verbleekt, dan stookt mijn vers jouw deugd.

vertaling: Willem den Hertog, 2016

Commentaar