De sonnetten van Shakespeare

131

Thou art as tyrannous, so as thou art,
As those whose beauties proudly make them cruel;
For well thou know'st, to my dear doting heart
Thou art the fairest and most precious jewel.
Yet in good faith some say that thee behold,
Thy face hath not the power to make love groan;
To say they err, I dare not be so bold,
Although I swear it to my self alone.
And to be sure that is not false I swear,
A thousand groans but thinking on thy face,
One on another's neck do witness bear
Thy black is fairest in my judgment's place.
   In nothing art thou black save in thy deeds,
   And thence this slander as I think proceeds.

Je heerst, knap als je bent, net als secreten
Die schoonheid trots maakt, bazig en gemeen;
Mijn dweepziek hart beziet, zo zul je weten,
Jou immers als de mooiste edelsteen.
Tóch zeggen ronduit enkelen die je zagen
Dat jouw gezicht niet leidt tot liefdeszeer!
Dit tegenspreken zal ik maar niet wagen,
Ofschoon 'k mijzelf hun ongelijk bezweer.
En om die eed te staven met de feiten
Denk ik een poos alleen aan jouw gezicht,
En duizend kreunen komen al bepleiten
Dat mijn gerecht jouw donker ziet als licht.
   Alleen je doen en laten maakt je zwart;
   Vandaar, denk ik, de laster die je tart.

vertaling: Erik Honders, 2008

Jij hebt graag zelf de hand in hoe het gaat.
Zo zie je dat bij mooie mensen veel.
Je weet hoe het met mijn verliefdheid staat:
Jij bent het fraaiste, kostbaarste juweel.
In alle ernst beweert men soms van jou
Dat jouw gezicht geen liefde kan ontsteken.
Dat men dat mis heeft zeg ik niet zo gauw,
Ik zal het voor mezelf graag tegenspreken.
En als bewijs dat dit geen meineed is
Zucht ik veelvuldig met jouw beeld in 't hart.
Voortdurend steunt dat mijn getuigenis.
Mijn oordeel: niets is mooier dan jouw zwart.
   Jij bent niet zwart, uitsluitend in je daden.
   Zo lijd je, denk ik, van die laster schade.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar