De sonnetten van Shakespeare

93

So shall I live, supposing thou art true,
Like a deceived husband, so love's face,
May still seem love to me, though altered new.
Thy looks with me, thy heart in other place.
For there can live no hatred in thine eye,
Therefore in that I cannot know thy change,
In many's looks, the false heart's history
Is writ in moods and frowns and wrinkles strange.
But heaven in thy creation did decree
That in thy face sweet love should ever dwell,
Whate'er thy thoughts or thy heart's workings be,
Thy looks should nothing thence but sweetness tell.
   How like Eve's apple doth thy beauty grow,
   If thy sweet virtue answer not thy show.

Ik denk, als een gefopte echtgenoot
Gelovend in je trouw, dat liefdes schijn
Ook liefde is, al is ze hersendood:
Je beeld is hier, je hart zal elders zijn.
Daar in jouw ogen haat niet kan bestaan,
Zou daardoor juist jouw vreemdgaan mij verrassen;
Elk ander ziet men veinzerij wel aan
Door trekken, fronzen, typische grimassen.
Maar jij, bestempeld tot geval apart,
Daar liefde altijd je gezicht bewoont,
Hebt, wat ook omgaat in je hoofd of hart,
Een blik die hiervan slechts het zoetste toont.
   Op Eva's appel zou je schoonheid lijken
   Wanneer je deugd slechts leeg vertoon mocht blijken!

vertaling: Erik Honders, 2008

Ik leef – nooit dacht ik dat jij vreemd kon gaan –
Als een bedrogen man. Want je gezicht,
Nog wel verliefd, geeft ook iets anders aan.
Je ziet mij, maar bent niet op mij gericht.
Omdat er in jouw oog geen haat kan wonen,
Ontdek ik daaraan geen verandering.
Waar velen met hun blik wel ontrouw tonen
En fronsen bij een stemmingswisseling.
De hemel heeft, toen jij er werd gemaakt,
Bepaald dat jouw gezicht slechts liefde meldt.
Wat je ook denkt, en wat je hart ook raakt,
Je blikken hebben enkel zoets verteld.
   Als Eva's appel is je pracht en gratie,
   Als niet je hart ligt in je presentatie.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar