De sonnetten van Shakespeare

59

If there be nothing new, but that which is
Hath been before, how are our brains beguiled,
Which labouring for invention bear amiss
The second burthen of a former child!
O that record could with a backward look,
Even of five hundred courses of the sun,
Show me your image in some antique book,
Since mind at first in character was done.
That I might see what the old world could say,
To this composed wonder of your frame,
Whether we are mended, or whether better they,
Or whether revolution be the same.
   O sure I am the wits of former days
   To subjects worse have given admiring praise.

Het brein dat vondsten baart wordt sterk verblind
Als wat nu is voorheen al heeft bestaan;
De hergeboorte van een eerder kind
Ziet het veeleer voor eigen inval aan.
Ach, nam geschiedschrijving mij mee op zoek
Langs vijf keer honderd banen van de zon
Naar jouw omschrijving in een stokoud boek
Toen schrijftaal juist gedachten vangen kon,
Dan kon ik zien wat de klassieken vonden
Van jouw zo fraai ontworpen buitenkant;
En of wij hoger, of juist lager stonden,
Of, rondgaand, terug bij af zijn aanbeland.
   Maar zeker is dat in die tijd estheten
   Wat minder was voor wonderschoon versleten.

vertaling: Erik Honders, 2011

Is er niets nieuws, is alles al beleefd,
Waarom laat dan mijn geest zich telkens plagen,
Die, vol van een idee, een miskraam heeft:
Een eerder kind bleek nog een keer gedragen.
Als ik in de annalen terug kon kijken,
Vijfhonderd maal deed wel de zon zijn ronde,
Zag ik je beeld in een oud boekwerk prijken,
Van toen men net het schrift had uitgevonden.
Wat zou men in die oudheid van jou vinden?
Werd men ook toen van jouw verschijning stil?
Is het nu beter, of doen wij het minder,
Of maakten al die rondes geen verschil?
   'k Weet zeker dat men in die oude tijden
   Aan heel wat minder mooie woorden wijdde.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar