De sonnetten van Shakespeare

106

When in the chronicle of wasted time
I see descriptions of the fairest wights,
And beauty making beautiful old rhyme
In praise of ladies dead and lovely knights,
Then in the blazon of sweet beauty's best,
Of hand, of foot, of lip, of eye, of brow,
I see their antique pen would have expressed
Even such a beauty as you master now.
So all their praises are but prophecies
Of this our time, all you prefiguring,
And for they looked but with divining eyes,
They had not skill enough your worth to sing.
   For we which now behold these present days
   Have eyes to wonder, but lack tongues to praise.

Kronieken uit reeds lang verdane tijden
Zie ik het schoon van schoonheden ontvouwen:
Een pracht die tot een lied vol lof kon leiden
Op wakkere ridders en ontslapen vrouwen.
Ik zie in de beschrijving van die stukken,
Van voorhoofd, voeten, handen, mond en ogen,
Dat oude pennen trachtten uit te drukken
Precies dát schoon waarop jíj thans kunt bogen.
Dus al hun lof is enkel een proloog
Van onze tijd, en liep vooruit op jou,
En daar ze keken met een gissend oog
Was 't beeld van jouw verdiensten niet getrouw.
   Verbluft zien wij je nu ons oog bekoren,
   En lijken prijzend onze tong verloren.

vertaling: Erik Honders, 2007

Als ik in de kronieken van de tijd,
Waarin ik lees over de fraaiste lieden,
De verzen vind, door schoonheid toebereid,
Die plaats aan jonkvrouwen en ridders bieden,
Zie ik hoe al dat mooie van het leven,
Een hand of voet of lip of oog of kin,
Met ouderwetse pennen wordt beschreven
In taal die lijkt op hoe ik jou bezing.
Hun lofprijzingen zijn slechts profetieën
Van onze tijd, ze tonen hoe jij bent.
Al spraken ze alleen in fantasieën,
Voor jou hadden ze niet genoeg talent.
   Wij zien vandaag de dag met open ogen,
   Maar missen voor die lofzang het vermogen.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar