De sonnetten van Shakespeare

89

Say that thou didst forsake me for some fault,
And I will comment upon that offence.
Speak of my lameness, and I straight will halt,
Against thy reasons making no defence.
Thou canst not (love) disgrace me half so ill,
To set a form upon desired change,
As I'll my self disgrace, knowing thy will;
I will acquaintance strangle and look strange.
Be absent from thy walks and in my tongue,
Thy sweet beloved name no more shall dwell,
Lest I (too much profane) should do it wrong.
And haply of our old acquaintance tell.
   For thee, against my self, I'll vow debate,
   For I must ne'er love him whom thou dost hate.

Zeg dat je m' om een fout verliet,
Mijn gebrek zal ik demonstreren;
Noem mij lampoot, ik hink subiet:
Die houding kan ik accepteren.
Jij kunt me half zo hard niet raken
Op jouw veranderingsmoment
Als ik voor jou me zwart wíl maken –
Ik doe of jij er zelfs niet bent,
Ontloop je, neem niet in de mond –
Die grote bek – jouw lieve naam,
Doe géén van onze omgang kond –
Het ware 'n schandvlek op je faam.
   Kies jouw – voor mij verkeerde – kant
   En ben mijn hater op de hand.

vertaling: Erik Honders, 2007

Stel dat je mij verlaat om een gebrek,
Dan ga ik op je aanklacht zeker in.
Want noem mij lam, dan hink ik ook direct,
Tegen jou heb ik geen verdediging.
Bij jou, lief, raak ik nooit zó uit de gratie
– Moet ik het anders doen, schrijf jij dat voor? –
Als bij mijzelf. Ik ken je motivatie.
Ik word een vreemde, snij de banden door,
Ik mijd je voetsporen. En als ik praat
Noem ik voortaan je zoete naam niet meer,
Bang dat ik die ontwijd, daarmee verraad,
Als ik aan onze banden refereer.
   Voor jou krijg ik het met mezelf te kwaad.
   Ik hou natuurlijk nooit van wie jij haat.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Stel dat vanwege een fout jij mij ontkomt,
Dan meet ik mijn tekortkoming breed uit;
Noem je mij kreupel, wel dan hink ik prompt
Bij jouw kritiek, die op geen weerstand stuit.

Mijn lief, jij kwetst mij nog niet half zo wreed
Met formuleren wat je anders wil,
Als waarmee ík mij kwets; als ik het weet,
Dan smoor ik onze vriendschap en kijk kil,

Ontwijk je wandelpad, en op mijn tong
Ligt dan niet meer bemind je zoete naam,
Dat ik die niet onteerde en vals bezong,
En mogelijk onze vriendschap oud beaam.

Debat beloof ik dan met mij, voor jou,
Want 'k mag nooit minnen wie jij haten zou.

vertaling: C.W. Schoneveld, 2011

Commentaar