De sonnetten van Shakespeare

145

Those lips that Love's own hand did make
Breathed forth the sound that said 'I hate'
To me that languished for her sake.
But when she saw my woeful state
Straight in her heart did mercy come,
Chiding that tongue that ever sweet
Was used in giving gentle doom
And taught it thus anew to greet:
'I hate' she altered with an end,
That followed it as gentle day
Doth follow night who like a fiend
From heaven to hell is flown away.
   'I hate' from hate away she threw
   And saved my life saying: 'not you.'

Haar lippen, Amors fabrikaat,
Fluisteren me klanken toe: 'Ik haat...'
Doet zij me zo nog meer verdriet?
Ze ziet me kwijnen in die staat,
Haar hart, nu vol genade, gaat
Haar tong berispen en gebiedt
Een vonnis met een mildere maat,
Zoals voorheen. Een groet ontstaat.
'Ik haat...' ging dreigend van acquit,
Maar 't eind volgt als de dageraad
De nacht, een satan die subiet
De hemel uit ten helle gaat:
   'Ik haat' klinkt haatloos als een lied
   Als ze me redt en zegt '...jou niet.'

vertaling: Erik Honders, 2008

De mond, gemaakt door liefde, bouwde
De ademtocht die zei: 'Ik haat'
Terwijl ik zo op haar vertrouwde.
Ze zag mijn jammerlijke staat,
Kreeg medelijden in haar hart.
Haar tong, die in 't gebruik steeds zoet
Deed klinken wat een ander smart,
Leerde ze zo een nieuwe groet:
'Ik haat' wordt door het slot veranderd.
Dat volgt, zoals de dageraad
De nacht volgt, die als tegenstander
De hemel uit, de hel in gaat.
   'Ik haat,' haat is wat haar verliet.
   Ze redt mijn leven met: 'jou niet.'

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar