De sonnetten van Shakespeare

133

Beshrew that heart that makes my heart to groan
For that deep wound it gives my friend and me;
Is’t not enough to torture me alone,
But slave to slavery my sweet'st friend must be?
Me from my self thy cruel eye hath taken,
And my next self thou harder hast engrossed,
Of him, my self, and thee I am forsaken,
A torment thrice three-fold thus to be crossed.
Prison my heart in thy steel bosom's ward,
But then my friend's heart let my poor heart bail;
Whoe'er keeps me, let my heart be his guard,
Thou canst not then use rigour in my jail.
   And yet thou wilt, for I being pent in thee,
   Perforce am thine and all that is in me.

Vervloek het hart dat mijn hart krimpen doet:
Je snede weet mijn vriend en mij te raken;
Alleen mijn pijn is niet genoeg, je moet
Mijn vriend zonodig je verslaafde maken!
Je blik heeft wreed mijn wezen weggepakt,
Mijn tweede ik met huid en haar verslonden;
Door hem, mezelf en jou ben ik verlakt,
Driemaal driedubbel aan het kruis gebonden.
Sluit mijn hart op in jouw gemoed van staal,
Maar laat mijn arme hart mijn vriends hart hoeden;
Wie mij ook krijgt, mijn hart blijft als foedraal
Een kluis waar jij hem niet kunt laten bloeden.
   Was dat maar waar. Je hebt me eerst gestrikt,
   En toen met al het mijne ingepikt.

vertaling: Erik Honders, 2008

Verfoei het hart dat dat van mij doet lijden,
Door diepe wonden in mijn vriend en mij.
Ach, kwel toch mij alleen en niet ons beiden.
Moet mijn vriend slaaf zijn in jouw slavernij?
'k Ging door jouw wrede oog mijzelf zelfs haten.
Mijn andere ik pak je nog harder aan.
Door hem, mijzelf en jou ben ik verlaten.
Een kwelling die 'k in drievoud moet doorstaan.
Mijn hart bleef in jouw stalen borst gevangen.
Dan koopt mijn hart mijn vriend op borgtocht vrij.
Wie mij ook krijgt, mijn hart blijft aan hem hangen.
En jouw regime krijgt minder vat op mij.
   Toch zit ik al gevangen in je web
   En krijg je mij, met alles wat ik heb.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar