De sonnetten van Shakespeare

61

Is it thy will, thy image should keep open
My heavy eyelids to the weary night?
Dost thou desire my slumbers should be broken,
While shadows like to thee do mock my sight?
Is it thy spirit that thou send'st from thee
So far from home into my deeds to pry,
To find out shames and idle hours in me,
The scope and tenure of thy jealousy?
O no, thy love, though much, is not so great,
It is my love that keeps mine eye awake,
Mine own true love that doth my rest defeat,
To play the watchman ever for thy sake.
   For thee watch I, whilst thou dost wake elsewhere,
   From me far off, with others all too near.

Laat jij des nachts je beeld mijn oog bespoken,
Mijn zware oogleden tot sluitverbod?
Wens jij mijn slaap of sluimering verbroken,
Terwijl jouw schimmenspel mijn zicht bespot?
Heb jij je geest verstuurd, naar mij geleid,
Om door te dringen tot mijn privacy,
Op zoek naar schaamte, schand en ledigheid:
Het doel en voorrecht van jouw jaloezie?
O, nee! Jouw min is groot, maar meer toch niet:
Míjn min is al wat mij en slaap verdeelt;
Mijn échte liefde die mij rust verbiedt,
Plus steeds om jouwentwil voor nachtwacht speelt.
   Jouw waakhond: ik. En jij het partybeest,
   Ver weg te dicht bij anderen geweest.

vertaling: Erik Honders, 2007

Wil jij dat ik jouw beeld steeds voor me zie?
Ik doe de hele nacht geen oog meer dicht.
Waarom gun jij me zelfs mijn nachtrust niet?
Een schaduw met jouw vorm plaagt mijn gezicht.
Is het jouw geest die jij me bleek te sturen,
Zo ver van huis? Wil je echt alles zien,
Mijn schaamte en mijn inhoudsloze uren,
Enkel gedreven door je jaloezie?
Je houdt van mij, maar zo is het toch niet.
Het is mijn liefde die me wakker houdt.
Mijn eigen liefde, die geen rust meer ziet,
Speelt telkens weer voor nachtwacht over jou.
   Ik waak om jou, jij waakt hier ver van mij,
   Ver weg, maar voor die anderen dichtbij.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar