De sonnetten van Shakespeare

81

Or I shall live your Epitaph to make,
Or you survive when I in earth am rotten,
From hence your memory death cannot take,
Although in me each part will be forgotten,
Your name from hence immortal life shall have,
Though I (once gone) to all the world must die,
The earth can yield me but a common grave,
When you entombed in men's eyes shall lie,
Your monument shall be my gentle verse,
Which eyes not yet created shall o'er-read,
And tongues to be, your being shall rehearse,
When all the breathers of this world are dead,
   You still shall live (such virtue hath my Pen)
   Where breath most breathes, even in the mouths of men.

Of ik het ben die straks jouw grafschrift schrijft,
Of jij nog leeft als ik al ben vergaan –
Jouw nagedachtenis is wat beklijft;
Niemand herinnert zich straks mijn bestaan.
Jouw naam heeft vanaf nu het eeuwig leven,
Aan mij wordt geen herinnering bewaard;
Een roemloos graf is wat men mij zal geven,
Jij ligt in lezersogen opgebaard.
Mijn poëzie dient jou tot monument,
Zodat men zich aan jou kan blijven laven
En jij nog leesvoer en gespreksstof bent
Als al wie nu leeft dood is en begraven.
   Zo mooi heb ik steeds over jou gedicht
   Dat jij voortaan op ieders lippen ligt.

vertaling: Frank Lekens, 2007

Kan goed dat ik je grafschrift ooit zal schrijven,
Kan ook dat jij nog leeft als ik verteer:
Maakt niets. De Dood zal nooit jóuw beeld verdrijven,
Al denkt aan wat míj vormt straks niemand meer;
Jóuw naam krijgt hier en nu onsterflijkheid,
Van mij blijft minder over: een skelet,
Een roemloos graf en dan vergetelheid,
Waar jij pál in het oog wordt bijgezet:
Mijn minnedicht – jouw monument – krijgt dan
Vers vorm in ogen die nog niet bestaan;
Een nieuwe tong prijst jou, het hart ervan,
Als wat nu ademhaalt is heengegaan;
   Mijn pen zal jouw bestaan tijdloosheid geven,
   Waar jij in mond en adem voort zal leven.

vertaling: Erik Honders, 2007

Of ik heb straks je grafschrift zelf geschreven,
Of jij leeft door als ik al ben vergaan.
Weet: jouw herinnering zal blijven leven,
Terwijl van mij geen stofje blijft bestaan.
Jouw naam zal de onsterflijkheid verwerven,
De wereld heeft mijn dood geaccepteerd.
Ik krijg een simpel graf als ik zal sterven,
Jij rust in mensenogen, wordt vereerd.
Jouw monument: wat ik in liefde dichtte,
Dat ook voor latere ogen waarde heeft,
Voor stemmen die zich op jouw wezen richten,
Ook als wie nu nog ademt niet meer leeft.
   Maar jij leeft door, mijn pen is sterk gebleken,
   Waar adem lucht geeft, blijft men van je spreken.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Nieuwe vertalingen zijn altijd welkom! Als je zelf ook een vertaling hebt die je hier wel geplaatst of gelinkt wilt zien, mail me dan.
Voor een Engelstalig commentaar op dit gedicht klik hier.

Commentaar

That time of year thou mayst in me behold,
When yellow leaves, or none, or few, do hang
Upon those boughs which shake against the cold,
(sonnet 73)1