De sonnetten van Shakespeare

147

My love is as a fever longing still
For that which longer nurseth the disease,
Feeding on that which doth preserve the ill:
Th' uncertain sickly appetite to please.
My reason, the physician to my love,
Angry that his prescriptions are not kept,
Hath left me, and I desperate now approve:
Desire is death, which physic did except.
Past cure I am, now reason is past care,
And frantic-mad with evermore unrest
My thoughts and my discourse as mad men's are,
At random from the truth vainly expressed.
   For I have sworn thee fair, and thought thee bright,
   Who art as black as hell, as dark as night.

Mijn koortsige liefde wil keer op keer
Hebben wat de verhoging in stand houdt,
Zich koortsig voedend met wat smaakt naar meer,
Voelend dat ziek'lijke trek daarvan houdt.
Verstand, de geneesheer van mijn liefde,
Is boos over nooit opgevolgd advies
Opgestapt, en 'k weet wel wat hem griefde:
Lust die hij verbood brengt dood en verlies.
Zonder hoop op genezing, vol waanzin,
Zonder verstands zegening dwaal ik rond,
Mijn denken en doen slechts nog dolle onzin,
Eind'loos ijlend, ijdel en ongegrond:
   Want 'k zwoer jou wit, heb jou 'n engel gedacht,
   Jij donker als hel, jij zwart als de nacht!

vertaling: Robert Laterveer, 2006

Mijn liefde is een koorts, die nog altijd
Verlangt naar wat haar op zal blijven jagen.
Gevoed door wat die ziekte niet bestrijdt:
De ziekelijke neiging te behagen.
En mijn verstand, de arts van mijn gevoel,
Boos dat zijn voorschriften zijn genegeerd,
Is weggegaan. Wanhopig geef ik toe:
Lust wordt mijn dood, mijn dokter zei: 'Niet meer.'
'k Ben opgegeven, mijn verstand verdween,
Onrustig bazel ik, geheel gestoord,
Want als ik praat, loopt alles nu dooreen.
Toeval bepaalt de keuze van mijn woord.
   Ik zwoer jou eerlijk, heb je licht geacht.
   Jij bent donker als hel, zwart als de nacht.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar