De sonnetten van Shakespeare

138

When my love swears that she is made of truth,
I do believe her though I know she lies,
That she might think me some untutored youth,
Unlearned in the world's false subtleties.
Thus vainly thinking that she thinks me young,
Although she knows my days are past the best,
Simply I credit her false-speaking tongue.
On both sides thus is simple truth suppressed.
But wherefore says she not she is unjust?
And wherefore say not I that I am old?
O, love's best habit is in seeming trust,
And age in love loves not to have years told:
   Therefore I lie with her, and she with me,
   And in our faults by lies we flattered be.

Mijn lief bezweert me haar goudeerlijkheid,
Wat ik geloof – al liegt ze pertinent –
Opdat ze mij voor een groen blad verslijt,
Niet ingewijd in slinks raffinement.
Ze schat me, hoop ik ijdel, aldus jong,
Al weet ook zij mijn beste tijd is voort;
Ik slik de leugens van haar gladde tong.
Van weerszij wordt de waarheid zo vermoord.
Waarom verzwijgt ze stil haar overspel?
Waarom ben ik een leeftijdshypocriet?
O, schijnvertrouwen past de liefde wel,
Een vieux amant telt liefst zijn jaren niet.
   Dus daarom pak ik haar en streelt ze mij,
   Gevleid in ons gebrek door fopperij.

vertaling: Erik Honders, 2007

Als mijn lief weer eens opgeeft van haar deugd
Geloof ik haar, al is het ook gelogen.
Zij ziet mij graag, als had ik nog mijn jeugd,
Fris, argeloos, met onbedorven ogen.
Het vleit me dat zij denkt dat ik nog jong ben,
Al weet ze dat het beste is geweest.
En ik negeer dat ik haar valse tong ken.
De waarheid onder druk in onze geest.
Waarom verzwijgt zij haar bedriegerijen?
En waarom houd ik haar mijn leeftijd stil?
Liefde kan in vertrouwen pas gedijen,
Terwijl het van geen jaren weten wil.
   Dus praat ik met haar mee en omgekeerd,
   Door leugens onze zwakten gemaskeerd.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar