De sonnetten van Shakespeare

66

Tired with all these for restful death I cry:
As to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimmed in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And gilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,
And art made tongue-tied by authority,
And folly (doctor-like) controlling skill,
And simple truth miscalled simplicity,
And captive good attending captain ill.
   Tired with all these, from these would I be gone,
   Save that to die, I leave my love alone.

Dit alles moe smeek ik de dood om rust:
Ik zie verdienste schooiend langs de straat,
En onbenul met feesttooi toegerust,
En blind vertrouwen schandelijk geschaad,
En non-valeurs met goud gedecoreerd,
En maagdeneer tot hoerigheid verlaagd,
En vervolmaaktheid smadelijk onteerd,
En kracht waar kreupel wanbeleid aan knaagt,
En kunst gemuilkorfd door een machtsorgaan,
En waanwijsheid die hoge kunde slecht,
En waarheid als onnozel afgedaan,
En goedheid door Baas Euveldaad geknecht.
   Dit alles moe verliet ik het subiet,
   Als ik in 't graf mijn lief niet achterliet.

vertaling: Erik Honders, 2009

Dit alles moe verlang ik naar de dood:
Verdienste brengt men aan de bedelstaf
En onbenul kleedt zich in vrolijk rood
En waar geloof legt het in alles af
En het bestuur neemt nooit eens een besluit
En onschuld wordt verkracht of aangerand
En wat volmaakt is lacht men spottend uit
En kracht wordt door het zwakke afgebrand
En kennis wordt monddood gemaakt bij wet
En dwaasheid krijgt een leerstoel toegezegd
En waarheid wordt als simpel weggezet
En goed doet slavenwerk in dienst van slecht.
   Dit alles moe ging ik het liefst maar heen,
   Liet ik niet door mijn dood mijn lief alleen.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Hondsmoe ben ik, en sterven is mijn wens;
Van eerzamen als bedelaar t' aanschouwen,
En onbenullen met een rijke pens,
En door het valse lot geschaad vertrouwen,
En eerbetoon aan dwaze baantjesjagers
En onbesmette deugd tot hoer verlaagd,
En zuivere perfectie afgekraakt,
En kracht door zwakkeren ten val gebracht.
En kunst door blind bestuur monddood gemaakt,
En dwaasheid in een doktersjas verkleed,
En simpele waarheid om zijn aard versmaad,
En goedheid die moet buigen voor de zweep.
   Het liefste ging ik moegestreden heen,
   Maar jou, mijn liefde, laat ik niet alleen.

vertaling: Jules Grandgagnage, 2010

Nieuwe vertalingen zijn altijd welkom! Als je zelf ook een vertaling hebt die je hier wel geplaatst of gelinkt wilt zien, mail me dan.
Voor een Engelstalig commentaar op dit gedicht klik hier.
(Voor wat misschien gezien kan worden als een 19de-eeuwse variant op dit gedicht, klik hier.)

Commentaar

Dit doet mij sterk verlangen naar het graf:
Dat vaak een leeghoofd die in weelde baadt
Talent veroordeelt tot de bedelstaf,
Dat er naar niksnutten een lintje gaat,
Geloof gegijzeld wordt door extremisten,
Dat er voor kinderen al lingerie bestaat,
Ministers liegen over wat zij wisten,
En al wat recht is steeds wordt kromgepraat,
Dat jagen op fortuin nu politiek is,
En kunst vermoord wordt door een psychopaat,
Dat rekenmeesters uitmaken wie ziek is,
En Goedheid naar de pijpen danst van 't Kwaad.
   Ik ben het zat, ik hoef niet meer te leven.
   Alleen mijn liefste houdt mij hier nog even.