De sonnetten van Shakespeare

125

Were't aught to me I bore the canopy,
With my extern the outward honouring,
Or laid great bases for eternity,
Which proves more short than waste or ruining?
Have I not seen dwellers on form and favour
Lose all, and more, by paying too much rent
For compound sweet; forgoing simple savour,
Pitiful thrivers in their gazing spent?
No, let me be obsequious in thy heart,
And take thou my oblation, poor but free,
Which is not mixed with seconds, knows no art,
But mutual render, only me for thee.
   Hence, thou suborned informer, a true soul
   When most impeached, stands least in thy control.

Wat hielp het me, het baldakijn te dragen,
met mijn fysiek het uiterlijk te eren,
een fundament voor tot het eind der dagen
te bouwen, dat tijd toch niet kon trotseren?
Zag ik niet hoe, wie dweept met pracht en praal
alles verloor en meer, te veel gegeven
voor haute cuisine, nooit voor een simpel maal,
meeloper, starend naar hoe anderen leven.
Nee, laat mij slechts jou toegenegen zijn,
ontvang jij toch mijn offergave, sober,
geen bijbedoelingen, oprecht en rein.
't Is wederzijds, ik geef me aan je over.
   Weg tijd, jij kletskous! Wie de waarheid mint
   onttrekt zich, wat je ook zegt, aan jouw bewind.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar