De sonnetten van Shakespeare

36

Let me confess that we two must be twain,
Although our undivided loves are one.
So shall those blots that do with me remain,
Without thy help, by me be borne alone.
In our two loves there is but one respect,
Though in our lives a separable spite,
Which though it alter not love's sole effect,
Yet doth it steal sweet hours from love's delight.
I may not evermore acknowledge thee,
Lest my bewailed guilt should do thee shame,
Nor thou with public kindness honour me,
Unless thou take that honour from thy name.
   But do not so, I love thee in such sort,
   As thou being mine, mine is thy good report.

Wij zijn als twee, ik weet het best,
Al smeedt de liefde ons aaneen;
Ik draag de smaad die mij nog rest
Dus zonder hulp van jou, alleen.
Twee liefdes – samen één gebied;
Twee levens – door een kwaad gedeeld
Dat weliswaar de liefde niet,
Maar wel haar zoete uurtjes steelt.
Ik doe maar of je een vreemde bent,
Opdat je in mijn schuld niet deelt;
Ook jij doet of je mij niet kent,
Omdat je dan je naam verspeelt.
   Dat nooit! Het deed mijn hart te zeer:
   Je bent van mij, dus ook je eer.

vertaling: Erik Honders, 2010

Ik geef het toe, wij twee worden gescheiden,
Maar zijn in liefde ongedeeld en één.
De vuiligheid waaronder ik blijf lijden,
Verdraag ik wel zonder jouw hulp, alleen.
Onze twee liefdes kennen slechts één doel,
Al scheidt het lot ons beiden zo voortdurend,
Dat maakt niet uit voor geestdrift en gevoel,
Maar het ontneemt ons liefdes zoete uren.
Ik mag je voortaan niet mijn liefste noemen,
Mijn trieste schuld zou jou te schande maken.
Jij kunt me niet publiekelijk meer roemen,
Uit angst je goede naam zo kwijt te raken.
   Doe dat maar niet, ik hou van jou, zozeer:
   Jij bent van mij, dus deel ik in jouw eer.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar