De sonnetten van Shakespeare

35

No more be grieved at that which thou hast done.
Roses have thorns, and silver fountains mud,
Clouds and eclipses stain both moon and sun,
And loathsome canker lives in sweetest bud.
All men make faults, and even I in this,
Authorizing thy trespass with compare,
My self corrupting salving thy amiss,
Excusing thy sins more than thy sins are.
For to thy sensual fault I bring in sense,
Thy adverse party is thy advocate,
And 'gainst my self a lawful plea commence.
Such civil war is in my love and hate,
   That I an accessary needs must be,
   To that sweet thief which sourly robs from me.

Heb maar geen spijt van wat je hebt gedaan:
Ook rozen steken, bronnen hebben slik,
Eclips en wolk bevlekken zon en maan,
In 't liefste knopje vreet een worm zich dik.
Wie is volmaakt? Ook ik ga niet vrijuit,
Ik krijg jouw fout dan wel met beeldspraak klein,
Maar 't zalfje brandt míj pijnlijk op de huid;
Mijn smoes is groter dan jouw zonden zijn.
Je scheve schaats zet ik met rede recht,
En ben naast eiser ook je advocaat,
Als ik tégen mezelf het pleit beslecht.
Zo'n broederstrijd woedt in mijn liefde en haat,
   Dat ik de medeplichtige moet spelen,
   Van 't diefje dat mij schrijnend komt bestelen.

vertaling: Erik Honders, 2007

Tob maar niet meer om wat je hebt gedaan.
Een roos heeft doorns, een vijver is soms zwart.
Wolk of verduistering treft zon en maan,
Een tere knop bergt soms een worm in 't hart.
Elk mens maakt fouten, ik al evenzeer,
Ik doe je zonde af met metaforen,
Nu ik me voor jouw missers excuseer.
Je fout was kleiner dan mijn grote woorden.
Heb ik jouw overtreding wel bestreden,
Je tegenstander als je advocaat?
Ik pleit tegen mezelf met recht en reden.
Mijn burgeroorlog; liefde versus haat.
   Zo blijk ik nu de diefjesmaat te zijn
   Van hem die mij besteelt. En dat doet pijn.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar