De sonnetten van Shakespeare

137

Thou blind fool Love, what dost thou to mine eyes,
That they behold and see not what they see?
They know what beauty is, see where it lies,
Yet what the best is, take the worst to be.
If eyes corrupt by over-partial looks
Be anchored in the bay where all men ride,
Why of eyes' falsehood hast thou forged hooks
Whereto the judgment of my heart is tied?
Why should my heart think that a several plot,
Which my heart knows the wide world's common place?
Or mine eyes seeing this, say this is not
To put fair truth upon so foul a face?
   In things right true my heart and eyes have erred,
   And to this false plague are they now transferred.

Wat pruts jij, Amor, blinde dwaas, aan ogen
Dat zij wél zien, maar wat ze zien niet weten,
En pracht herkennen, waar en waar gelogen,
Maar 't slechtste voor het best hebben versleten?
Als ogen, overstag voor wulpse blikken,
Op die passantenplaats voor anker gaan,
Smeed jij van ogenspinsels valse prikkers
En haakt (waarom?) mijn harts verdict eraan.
Waarom toch noemt mijn hart een plek privé
Waarvan het weet dat velen er graag komen,
En doet mijn oog, dit ziende, ook maar mee
Door deugdzaamheid rond wat niet deugt te dromen?
   Mijn hart en oog vergisten zich in 't ware,
   En strandden bij een valse plaag – de hare.

vertaling: Erik Honders, 2008

Liefde, jij dwaas, je weet me te verblinden.
Mijn ogen dwalen af, ze zien onecht.
Ze kennen schoonheid, weten dat te vinden,
Maar wat het beste is, zien zij als slecht.
Mijn ogen gaan, verleid door steelse blikken,
Voor anker in de baai waar elk wil landen.
Hoe heb je ze zo vals kunnen verstrikken?
Waarom leg je zo ook mijn hart aan banden?
Waarom denk ik aan een privé-gebied
Terwijl ik me besef dat dit een plein is.
Ik weet dat dat zo is, houd vol van niet,
Alsof ik schoon wil praten wat onrein is.
   Waarheid is wat mijn hart en oog niet zagen.
   Nu hebben ze een nare kwaal te dragen.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar