Shakespeares Sonnetten
bewerkingen en variaties

Bezwaard en onwillig ben ik onderweg
Als ten doel, deze lange reis gedaan,
Ik doodop rustend tegen mezelf zeg:
"Zo en zover van je liefste vandaan."
Mijn auto, vast moe met mijn zwaar gemoed,
Sukkelt sloompjes voort over de snelweg,
Want zijn bestuurder, en dat weet hij goed,
Is niet gesteld op snelheid van jou weg.
Het gaspedaal brengt niet meer snelheid voort,
Soms woest behandeld (woede kent geen rem),
Wat hij met een nijdig brommen antwoordt,
Dat mij meer doet dan dat gaspedaal hem;
   Want die rijke brom vertelt mijn arm lot:
   Verdriet ligt voor mij, achter mij genot.

Fietsvakantie

Met een chagrijnig smoelwerk weggereden,
Want waar ik nu tegen mijn zin heen rijd
Wacht straks slechts rust voor lijf en stijve leden –
De tent gevuld met jouw afwezigheid.

Mijn ouwe fiets, verroest en stukgetrapt,
Zwoegt zwijgend voort en torst mijn leed
Alsof dat roestig kreng zelf ook wel snapt
Dat ik veel liever jou dan haar bereed.

Woedend koel ik mijn drift dus op haar banden,
Mijn dijen pompen en ik rij haar lek.
Het deert haar niet: ze kreunt onder mijn handen
Maar zwoegt stug door, en dat maakt mij weer gek –

Ze wrijft mij in: je rijdt hier voor Piet Snot.
Je rijdt richting verdriet. Weg van genot.