Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van J. Decroos

1 (VI)

De zon had nauw den uchtenddauw gedronken,
Nauw zocht het vee de schaduw in de weide
Toen Cytheréa, heel in min verzonken,
Op haar Adonis vol verlangen beidde

Bij ’t beekjen, op welks oever teenhout groeide,
Waar jonge Adonis vaak zijn kommer koelde.
De dag was brandend heet, maar heeter gloeide
De Mingodin in wie de hartstocht woelde.

Daar daagt hij op, hij laat zijn mantel glijden
En staat spiernaakt op de’ oever. Over de aarde
Liet glorievol de zon heur blikken weiden,
Edoch zoo gretig niet als Venus staarde.

   Haar speurend plonst hij neer met luid geklater,
   „Ach” zucht zij, „Jupiter, ach, was ik ’t water!”

2 (IV)

Zie, hoe de schoone Venus aan een vliet
Bij lieve’ Adonis, jong en groen van zin,
Den knaap met zoet gelonk heur min bediedt;
Zóó lonken kan alleen de Mingodin.

Om ’t ook te lokken toont ze hem heur schoon,
Zij fluistert hem in ’t oor een minnesprook,
Strookt hem, om ’t hart te winnen, kin en koon:
Geen kuischheid wederstaat zulk zacht gestrook.

Maar ’tzij hij nog te onrijp is en te dwaas
Of weigert aan te bijten wijl ze ’t bood,
De teêre knabbelaar versmaadt het aas
En schertst en glimlacht telkens als ze noodt;

   Tot ze achterovervalt en minziek zucht
   Maar hij, weerspann’ge nar, springt op en vlucht.

3 (XI)

Venus en jonge Adonis zaten beide’
In myrtenschaÛw. Zij wilde hem belezen:
Ze zei den jongling hoe eens Mars haar vrijde
En neeg tot hem, lijk Mars tot haar voordezen.

„Zóó” zei ze, „placht de god me in de’ arm te zijgen,”
En in Adonis’ arm is zij gegleden;
„Zóó” zei ze, „placht de krijgsgod mij te ontrijgen”
Als moest hij, even dartel, haar ontkleeden.

„Zoo vatte” zeide zij, „zijn mond mijn lippen,”
en wil haar lippen aan de zijne lesschen,
maar, daar zij adem schept, is hij gaan glippen
en vat heur minne noch heur minnelessen.

   O had ik zoo mijn lief tot mijn genugte,
   Mij kussend en omhelzend tot ik vluchtte!